माझी आशा....

माणूस आशेवर जगतो असे म्हणतात... पण कधी कधी माणूस इतका आशावादी बनतो की प्रत्येक गोष्ट त्या आशेच्या चष्म्यातून एखाद्या खुळ्यासारखा बघत राहतो...हीच आशा मग सीतेसारखी सोनेरी हरिणाचा हटट धरून बसते...आणि असले वेडे हटट पुरवता पुरवता त्या माणसावरच वेडे व्हायची वेळ येते... जगवणारी आशाच जेव्हा जीवनाची शत्रु बनते तेव्हा...

माझी आशा आज एक hopeless case झालीय
आज ती वेड्यांच्या hospital मधे admit होतेय

इच्छेच्या गोठवण्यारया बर्फ गार पाण्यामधे
तासनतास एकटीच पाय टाकुन बसायची
दूर कुठेतरी पेटलेले स्वप्नांचे कंदील बघून
उगीच ती स्वताशीच खळ्खळुन हसायची

वास्तवाचे दगड नियतीने फेकण्याआधी
या वेडीला hospital मधे पाठवलेच पाहिजे
दुखा चे electrick shock देऊन करा बधीर
जणू सुखाचे क्षण तिला कधी आठवलेच नाही जे

निश्चयाच्या तलवारीने केले कलम तिचे शिर
तरी रावणाची दहा तोंडे घेउनी होते परत जिवंत
गुंगीचे रामबाण injection दया तिच्या नाभीत
आता थोड़े तरी जगायला मिळू दया मला निवांत

भ्रमाचे खेळ करुनी ती निर्मिते माया-महाल
की भर दिवस सुद्धा वाटे मला रात्र अंधारी
भावनांचा 3-D चष्मा लावते माझ्या डोळ्यावर
जणू ती धृतराष्ट्र अन् मी कलियुगातली गांधारी

तुम्हाला नाही जमत तर तसे सांगा doctor...
आता मला जिवंत रहायचे असेल तर....
निदान तिला तरी कायमचे संपवलेच पाहिजे...