शेवटची भेट....

अगं तुझ्यापासून लपवावे असे आता
आईशपथ खरेच काही नाही उरले
बरेच काही सांगायचे होते मला
पण मोजके शब्दच आरामात पुरले

गप्पा मारून वाटले होते
सहज तासभर जाईल निघून
गप्प राहून उभा मी तसाच
तो क्षण सुद्धा गेला तिथेच थिजून

डोळ्यांच्या देह्बोलीची सांकेतिक भाषा
ऐकली मी होउन मुकबधीर
डोळ्यांच्या पलीकडले जाणून घ्यायला
झाले होते खुळे मन अधीर

जीभ होती उगीच अडखळत अन
आवाज विचारांच्या ओझ्याने दबलेला
निरोपाचे शब्दच तेवढे स्पष्ट
बाकी संवाद निष्कारण लांबलेला

जाता जाता झालेला ओझरता स्पर्श
माझ्या थरथरत्या बोटांचा तुझ्या हातांना
झाल्या पापण्यांच्या कडा नकळत ओलसर
आपली ही शेवटची भेट संपताना

आपले मार्ग कधीच तसे एक नव्हते
होते ते फक्त एकमेकांना समांतर
नियतीचे दुभाजक काळ्या-पिवळ्या रंगातले
तुझ्यात अन माझ्यात तेवढेच काय ते अंतर....